پیشینه دانش دندانپزشکی را می‌توان به هزاران سال قبل مربوط دانست و بنظر می‌رسد که همیاری و مبادلهٔ علمی در این زمینه در طی قرنهای متمادی و در ارتباط با فرهنگها و تمدنهای مختلف جهان به شکل گیری آنچه که امروزه از آن بعنوان دانش دندانپزشکی نام می‌بریم، انجامیده است.
برخی از سلمانی‌ها، شاگرد زرگرها و عطارها را می‌توان اولین افرادی دانست که با استفاده از روش‌های گوناگون، اقدام به کشیدن دندان، گذاشتن روکش دندان، ساختن دندان مصنوعی و یا برای آرام مودن دردها و ورم‌های دهانی آن هم با وسایل بسیار اولیه مبادرت به انجام امور دندانپزشکی می‌کردند.
بعدها مسئله آموزش دندانپزشکی مطرح شد که پیشگامان این حرکت را می‌توان دکتر میلچارسکی، دکتر سیاح و برخی دیگر از دندانپزشکان آن زمان دانست. دندانپزشکی که شاخه‌ای از طب است تنها کلاس طب تا سال ۱۲۹۷ در مدرسه دارالفنون بود. در آبان ماه آن سال کلاس طب به مدرسه طب تغییر کرد و در نتیجه این مدرسه دارای اتاق و رئیس جداگانه‌ای گشت که محل آن در حیاط بزرگ دارالفنون قرارداشت.
با گذشت زمان و با جدا شدن مدرسه طب از دارالفنون چند اتاق در حیاط وزارت معارف به آن اختصاص داده شد. در سال ۱۳۰۰ که دکتر سیاح تحصیلات خود را دراروپا به پایان رسانید، به ایران بازگشت و با افرادی نظیر دکتر میلچارسکی، دکتر اشتومپ و دکتر استپانیان آشنا شد. اکثر آن‌ها پزشکان ویژهٔ دربار بودند.
سایت مطالب دندانپزشکی
در آن زمان به پیشنهاد دکتر میلچارسکی و دکتر سیاح و تصویب مسئولین وقت دستور راه‌اندازی مدرسه دندانسازی داده شد. این مدرسه در سال تحصیلی ۱۳۰۹-۱۳۱۰ وابسته به مدرسه عالی طب و مدیریت آن به عهده دکتر میلچارسکی و بعد به دکتر سیاح واگذارگردید. در آن زمان مدرسه دندانسازی دارای دو اتاق و یک زیر زمین بود که امور درمانی، لابراتوری و اداری در آن انجام می‌گرفت. تجهیزات و برخی از مواد عبارت بودند از چند صندلی با سلفدان‌های حلبی، چهار عدد چرخ پایی دندانپزشکی جهت کلینیک، یک میز چوبی، سه عدد چهارپایه، یک ولکانیزاتور و گچ ساختمانی که توسط محمدخان اولین مستخدم مدرسه دندانسازی کوبیده می‌شد و الک می‌گردید. آموزش‌های نظری و عملی در این مقطع توسط دکتر آشوت هاروطونیان و شهریار سلامت انجام می‌شد.
پایه دانشگاه به سبک دانشگاه‌های اروپایی در سال ۱۳۱۳ ریخته شد. در مهرماه آن سال دکتر سیاح رئیس دانشکده و دکتر محسن لک عهده‌دار تدریس کلینیکی شدند. دوره آن پنج سال بود که چهارسال آن صرف آموزش‌های عملی ونظری می‌گردیدو یکسال جهت تهیه وتدوین پایان نامه.
امروزه شاهد پیشرفت های زیاد در این رشته و تخصصی شدن شاخه های این رشته هستیم.به طوری که یک دانشجوی دندانپزشکی باید برای اخذ مدرک دکترای عمومی دندان پزشکی در یک دوره شش ساله تحت آموزش های نظری و عملی قرار گیرد که دو سال ابتدایی این دوره مربوط به علوم پایه پزشکی می باشد. دانشجویان می توانند پس از اخذ مدرک عمومی خود به شرط قبولی در آزمون دستیاری در یکی از شاخه های تخصصی این رشته ادامه تحصیل دهند. از شاخه های تخصصی این رشته می توان: ارتودانتیکس- اندودانتیکس- جراحی فک و صورت- پروتز های دندانی و… را نام برد.
منبع مطلب: سایت ویکی پیدا
